Satire die geen satire was deze week: ......
1 september 2024Ebru Umar De kritische blik
Het loopt hier niet zo’n vaart, probeerde mijn moeder me te sussen toen ik fulmineerde dat Rotterdam-centrum in het weekend opdowntownKabul lijkt: de hoofddoeken, boerka’s en niqaabs nemen de boel over. ‘Gaat wel weer voorbij,’ sust mijn moeder dan. ‘Is mode.’
Het enige wat voorbijgaat, is mijn moeder die over twee maanden de tachtig aantikt. We reden door Rotterdam-Zuid waar tussen de dependance van Istanbul, wat dat stadsdeel nou eenmaal geworden is, de meest prachtige woningen staan. ‘Mijn grootste angst is dat ze oversteken, de Maas over. Overal waar ik kijk, zie ik in vodden ingepakte vrouwen. Het duurt niet lang meer.’ Mijn moeder was het er niet mee eens: ‘Durven ze niet.’
Ah. De simpele wereld van de roze zonnebril. Van mensen die in dure postcodes wonen waar de enige niet-blanke mensen zijn zoals zij: segregatie van geïmporteerde achterlijkheid nastrevend. Niet durven?! ‘Ze hebben De Bijenkorf al overgenomen! Ze durven prima in het restaurant te flaneren, ze rekenen zonder met ogen te knipperen spullen die jij en ik niet kunnen betalen af bij kassa’s. De Bijenkorf hoort tegenwoordig op Rotterdam Zuid te staan, niet op de Coolsingel!’.
Ontkennen was niet aan de orde maar ze had nog een moederwijsheid in petto: ‘Hier voelen zij zich comfortabel. Hier zitten hun soortgenoten, hun denkgenoten, hun vrienden en familie. Dit stadsdeel is hun thuis.’ Puntje voor mijn moeder, maar minpunten voor de samenleving: gelijk de verovering van Constantinopel in 1458 door de moslim, kun je eigenlijk niet ontkennen dat de verovering van Zuid al decennia gevierd kan worden. De geschiedenis herhaalt zich; het is een kwestie van tijd voordat de rest van het land capituleert.
Wie wil voorkomen dat het vrije Westen de dependance van Kabul wordt met alle achterlijkheid die daarbij hoort, doet er goed aan om op te treden en grenzen te sluiten.
Tijd voor migratie?
Het stoort, intens. De achterlijkheid, de agressiviteit, de dreiging en vooral de belemmering van mijn vrijheid en dus veiligheid – want dat is wat islamisten doen: dreigen dat jouw vrijheid tijdelijk is. We leven in reservetijd, de vraag is niet of we worden ingehaald door de Talibaneske fanboys en girls van de islam, maar wanneer. En dus is het elke keer op elk terras met elke vriend en vriendin hét gesprek: hoelang blijven we nog hier en waar gaan we heen?
Geen haar op mijn hoofd dat aan migratie denkt. Nederlanders denken veel te makkelijk over migratie. Bovendien zijn het net gastarbeiders als ze weggaan. Hun lichaam is daar, hun hoofd is hier: ze hebben Nederlandse vrienden, praten Nederlands, eten Nederlandse dingen, bellen de Nederlandse vrienden in Nederland, lezen Nederlandse kranten en bemoeien zich de godsganse dag met alles wat zich in Nederland afspeelt. Dat is geen migratie, dat is kamperen in een andere omgeving, ongeacht of je er een huis hebt gekocht, ongeacht of je je hebt uitgeschreven uit Nederland. Migratie anno 2024 scheelt helemaal niets met de migratie die als sinds 1964 richting Europa plaatsvindt. Sterker nog, het internet heeft het supermakkelijk gemaakt. Je lichaam zit in de zon, geniet van de ruimte en het uitzicht, maar je hoofd hoeft zich helemaal niet op overleven in den vreemde te concentreren. Als je al lokale vrienden maakt, zijn ze voor erbij; de échte vrienden zitten in je telefoon, smartwatch of laptop.
Mijn vrienden wonen in Nederland – evenals mijn vijanden. Het heet thuis en dat dat thuis alleen maar oncomfortabeler aanvoelt kan ik niet ontkennen. Maar waar moet je heen, op je oudere jonge dag? In je eentje? Amsterdam was ooit al een stap; de jaren dat ik, zodra ik de ring opkwam automatisch de A4 opreed terug naar Rotterdam in plaats van waar ik naartoe moest, duurden lang. Dus Spanje, Portugal, Italië: het is niet aan me besteed. Bovendien komt de Wildernis waar je aan wilt ontsnappen daar juist binnen. ‘Polen,’ sprak een oud-collega. ‘Daar komen de moslims niet binnen. Denemarken ook niet.’
Het zijn uitspraken waar ik niet vrolijk van word. Het kán dus wel, je eigen bevolking beschermen tegen geweld, tegen vreemde culturen, tegen vreemde overheersing. Het kán dus wel, de grenzen sluiten. Beschermen tegen omvolking is een variant op bescherming van meisjes tegen transgendervrouwen. Prima dat je je identificieert als wat anders dan we gewend zijn, prima dat je daarbij kleedt zoals jij wilt. Maar waarom moet de rest dat opgedrongen krijgen, als het onveilig is voor diezelfde rest? Iemand met de kracht van Imane Khalif wil je niet in een steegje tegenkomen, en als vrouw ook niet in de boksring. Als je vrijwillig in lappen rondlopen waarmee je jezelf van top tot teen bedekt, ga dan in Kabul wonen waar je moslimmannen hebben bedacht dat je stem ook niet meer gehoord mag worden. Want dát is wat ‘vrije wil’ doet. Je vrouw-zijn uitwissen, je mishandelen en denigreren tot wat zij, moslimmannen, menen dat jij mag doen. Er komt een moment dat je ‘vrije wil’ daadwerkelijk een keuze van leven en dood wordt. We zijn gevaarlijk dichtbij dat breekpunt aan het komen. Wie wil voorkomen dat het vrije Westen de dependance van Kabul wordt met alle achterlijkheid die daarbij hoort, doet er goed aan om op te treden en grenzen te sluiten. Voor je het weet, mag het geboerka’de hoofd niet eens meer over straat, laat staan naar school. Stop. De. Tijd. Voordat klokkijken helemaal niet meer nodig is.
NieuwRechts
